Thursday 1 June 2006

Over macho's, bitchen, en zogenaamd geslagen willen worden

Over echte mannen, tikjes geven, en Marokkaanse ‘bitchen’ - kritische reactie op Mohammed Benzakour.

Na een hele goede special “het grote Moslim verkiezingsdebat” van de NMO met Radi Sudi en als gasten o.a. Farah Karimi, Famile Arslan, Tariq Shadid, Harry van Bommel in discussie over Midden Oosten/Buitenland beleid, afbraak burgerrechten, etc, issues waar het in de kern vandaag de dag om draait maar niet wordt besproken (en daarom natuurlijk de VVD en CDA zich hebben teruggetrokken), zapte ik verder...

Ik volg een discussie op Pauw&Witteman over waarom Marokkaanse vrouwen stiekem eigenlijk lekker geslagen willen worden, dat blanke mannen daarom niet zo populair zijn. Wat ik dacht kwam neer op één woord: triest.

Triest om vele redenen. Niet in het minst omdat het pijnlijk is een goede bondgenoot en scherpe schrijver als Mohammed zo laag te zien gaan om bij P&W te mogen zitten.
En schaamte. Plaatsvervangende schaamte om te zien dat zelfs rechtse en opportune gasten als Verdonk personal coach Kay v/d Linde, Jeroen Pauw en Paul Witteman de (meest logische) vraagtekens bij Mohammed's ideeën zetten. Daarmee haalde zelfs zij hem links in.

Was het maar gewoon bij praatjes over de Dierenpartij gebleven waar Mohammed lijstduwer van is. Maar daar waren P&W natuurlijk niet in geïnteresseerd, als dit stukje over Marokkaanse vrouwen en het huwelijk niet was geschreven dan was Mo niet interessant genoeg voor P&W. Een Marokkaanse intellectueel als Benzakour die een kei is in zijn stukken en argumenteren, scherp, humoristisch en talentvol in zijn analyses van de NL politieke hypocrisie is veel te gevaarlijk als gast. Daarom nodigen dit soort televisieprogramma’s vaak alleen “ex-moslims”, MBO kaliber commentators, jolige rappers, of streng fundamentalistische allochtonen, inclusief baard en djellaba, uit. Aan het quotum ‘kleurtje op tv’ moet af en toe wel voldaan worden om nog geloofwaardig te blijven.

Dit gezegd hebbende, het zou niet principieel zijn als ik voor mijn maker Mo een oogje dichtkneep, hoe goed ik hem ook vind op zo veel andere issues, en hoe groot mijn irritatie ook is voor de andere gasten/heren tegenover hem. Het gaat om politieke principes, niet om persoonlijke ‘relatieve’ sympathie zoals werd gesuggereerd door andere reacties op zijn stuk en de slechte inhoud daarmee bagatelliseerden.

Wat in het genoemde artikel over het huwelijk, en gister bij P&W uitgekraamd en verdedigd werd door Mohammed is niet alleen vrouwonvriendelijk, erger nog: het legitimeert de bestaande stigma's over Moslims en Marokkanen. Het is onverantwoordelijk voor een onafhankelijke intellectueel om de islam-bashers en Foruynisten een nieuw stok te geven, bovendien; dit soort achterlijke 'clash' redenaties over Moslims/Marokkanen zijn al mainstream, dus wat is de toegevoegde progressieve waarde om met het dominante vertoog mee te liften? Als het dan toch een strategie is, wat best zou kunnen/mogen; n.l. om met dit soort ‘hype’ stukjes i.i.g wat mainstream aandacht te krijgen, zeg dat dan ook! Zeg dan ook 'hè trouwens Jeroen, Paul, waarom wordt ik niet uitgenodigd als ik een stuk over Verdonk, Balkenende of Israël schrijf? En grappig eigenlijk, dit zo…ik bedoel, waarom vinden jullie nu IK het zeg het zo interessant hoe negatief en generaliserend er over ‘de moslimvrouw’ wordt gepraat, terwijl jullie bij de bullshit van Hirsi Ali als geile mannen weg smelten?’

Tot slot, de bekende (en vooral na Fortuyn cliché geworden) tegenargument, dat er vrijheid van meningsuiting is, er een onderscheid is tussen inhoud en vorm is; m.a.w kritiek iets zegt over (gebrek aan) incasseringsvermogen, zal weer uit kast gehaald worden. Maar er zijn andere redenen te geven over schrijven als Kunstvorm, wat met rust gelaten moet worden. Pardon? Kunst, proza, ironie, intellectuele polemiek? Laat me niet lachen, wat voor lagerschool niveau intellectualiteit wordt er als maatstaf gebruikt om seksisme en cultureel generaliseren goed te praten/vinden? Hoe grappig, hoe bewust aangedikt een schrijfsel ook is, de inhoud en de impact van de inhoud is belangrijk. Als de grens voor mij overschreden wordt en door publiekelijk met onzin te komen, dan reageer ik daar op, los van mijn persoonlijke band met deze of gene, en dus ook publiekelijk. Ik heb n.l. geen boodschap aan 'ja maar Miriyam, hier sta jij toch boven, jou bedoel ik toch niet' of ‘ach ik wilde gewoon wat stoken, beetje lachen’. Dat is niet alleen kortzichtig, ook een bevestiging dat het dus toch gaat om het doel op creatieve wijze een ‘niche’ te bemachtigen. Gezien het aantal reacties op Mo’s eerdere stuk over waarom volgens hem Marokkaanse minder goed dan Nederlandse vrouwen zijn, en deze weer, lukt dat gedeeltelijk.

Maar het is uiteindelijk een doodlopende weg. Zoals Mo zelf in zijn ‘brief aan Balkende’ zei op de Oorlog en Vrede conferentie; het gebrek aan engagement is niet het probleem in NL; het gaat uiteindelijk om kritische en onafhankelijke intellectuele engagement. Deze zijn sinds de hype van Fortuyn, Balkenende beleid en de anti-politieke correctheid hard aangepakt. We moeten hier tegen in gaan, niet aan meedoen, ook niet als een soort ‘tactische' omweg.

Zij die deze bijdrage vervolgens interpreteren als een spastische of hysterische beweging van een Marokkaanse vrouw die overgevoelig is, omdat het deels over haar gaat, en/of ze liever de ‘vuile was’ wil binnenhouden die Mo nu publiekelijk heeft gemaakt, die hebben er niets van begrepen en anno 2006 nog last van een blinde (race/gender) vlek. Ik heb mijn strijd ook gestreden en strijd die, ik ben me als onafhankelijk seculiere vrouw continue van mijn positie bewust. Maar ik sta ook/daarom boven dit belachelijke proza. Ik pik het niet dat 'de' cultuur, 'de' religie of gender van anderen voor de zoveelste keer wordt belachelijk gemaakt en vervolgens als stok door anderen gebruikt wordt.

Beste Mohammed, als je weer een goed stuk over het neo-liberalisme, het buitenlandbeleid, het islamofobisch rechtssysteem, het recht van onderdrukte volkeren, de kunst en muziek van Nass al Ghiwaan, etcetera maakt, dan zal ik daar graag weer over meedenken, aan meewerken, en voor mobiliseren.